مبلمان آزمایشی کارلو بوگاتی بسیار محبوب است

اما از بسیاری از دیدگاه ها، گفت و گوی پیرامون این چیزها جنبه بسیار مهمی از دریافت آنها را تشکیل می دهد. گابریل هندی فر، مدیر خلاق آپاراتوس، که به کار بوگاتی در فصل سوم، مجموعه مبلمان و نورپردازی چند سال پیش که او آن را "فانتزی خاورمیانه خودمان" می نامد (خانواده هندفر) به کار بوگاتی اشاره می کند، توضیح می دهد: "آنچه مرا به کار جذب می کند." از ایران است." او به سرعت به شیوه ای اشاره می کند که قطعات بوگاتی به شیوه ای رمانتیک یا عجیب وغریب مصنوعات یا فناوری متعلق به فرهنگ غیرغربی را نشان می دهد. او می افزاید: «با این حال، در دیدن قطعاتی که تقریباً ساده لوحانه به نظر می رسند، رضایت عجیبی وجود دارد - جایی که ارجاعاتی از چندین فرهنگ با هم آواز می خوانند».

آدامسون این کار را به عنوان یک "اختصاص چهار بعدی" توصیف می کند و به سادگی ادعا می کند که "این چیزی است که در آن زمان اتفاق می افتاد." اما چگونه این قطعات در قرن بیست و یکم، جایی که زمان - و تعاریف تخصیص - تغییر کرده است، در فضای داخلی ما قرار می گیرند؟

میز و صندلی کارلو بوگاتی، روکش شده با پارچه پلنگی Le Manache، در خانه جولی هلمن در شهر نیویورک

مانولو یلا

کیم موپانگیلای، طراح بلژیکی-کنگویی، که اثاثیه های مجسمه سازی اش نشان دهنده تأثیرگذاری هنر نو بلژیک از تهاجم وحشیانه این کشور به کنگو است، می گوید: «ضروری است که به این قطعات نگاه انتقادی داشته باشیم. برای موپانجالای، نادیده گرفتن روش هایی که بوگاتی از فرهنگ هایی الهام می گرفت که هیچ ارتباطی با آن ها نداشت، دشوار است. با این حال، می تواند به عنوان نقطه شروع برای یک مکالمه مهم باشد. او توضیح می دهد: «زندگی با این قطعات، مستلزم تلاش آگاهانه برای درک و احترام به فرهنگ هایی است که الهام بخش آن ها بوده است.» گفتگویی که به اهمیت تاریخی و فرهنگی پشت زیبایی شناسی احترام گذاشته و قدردانی می کند.»

شاید این همان چیزی است که این قطعات غیرمعمول را بسیار جالب می کند: روشی که آنها گفتگو و کنجکاوی در مورد دوره ای از تاریخ را تشویق می کنند و ما را به بازجویی از چیزی که چشم را به وجد می آورد تشویق می کنند. پولارد این جذابیت را به ساده ترین بیان می کند: «این قطعه دیالوگ عالی است».